وَقالَ بِحَضْرَتِهِ رَجُلٌ: اللّهُمَّ اغْنِنِى عَنْ خَلْقِکَ فَقَالَ علیه السلام: لَیْسَ هکذا: إنّما النّاسُ بِالنّاسِ وَلکِنْ قُلْ: اللّهُمَّ اغْنِنِى عَنْ شِرارِ خَلْقِک.

مردى در حضور امام سجاد علیه السلام گفت: خدایا مرا از آفریدگانت بى‏نیاز کن.
 
امام علیه السلام فرمود: چنین نیست؛ زیرا مردم به یکدیگر وابسته‏اند ولى بگو پروردگارا! مرا از آفریده شرورت بى‏نیاز دار.
 
البته روشن است که در درجه‏هاى توسّل به دیگران یا خواهش از مردم در صورتى که رنگ خدایى داشته باشد؛ اشکالى نیست. ولى اگر در هر موردى، دگر بینى در نظر باشد این نوعى شرک است. ولى نیکوتر این که انسان به نتیجه کار بیاندیشد که چه باید بکند.
 
حضرت جواد علیه السلام فرمود:
 
الْحَوائِجُ تَطْلُبُ بِالرَّجاءِ وَهِى تَنْزِلُ بِالقَضَاء وَالعافِیَةُ احْسَنُ عَطاء. «1»
 
نیازها به خواهش خواسته مى‏شود و با قسمت الهى فرو فرستاده شود ولى عافیت بهترین هدیه است.
 
مولا على علیه السلام خطاب به کمیل مى‏فرماید:
 
یا کُمَیْل! لاتَرَ النّاسَ اقْتارَک وَاصْبِرْ عَلَیه احْتِساباً بِعِزٍّ وَتَسَتُّرٍ. «2»
 
اى کمیل! نیازمندى‏ات را به مردم نشان مده و با سرافرازى و پنهان نمودن آن بر آن شکیبا باش.